Μέχρι το τέλος του κόσμου!

Μεγαλώνεις, αλλάζεις εσωτερικά και εξωτερικά με το πέρασμα των χρόνων, άνθρωποι φεύγουν από την ζωή σου, άλλοι έρχονται, ζεις στιγμές που σου προσφέρουν χαρά, στιγμές που νιώθεις τον πόνο να σε γονατίζει. Από παιδί πρέπει να γίνεις άντρας, την ανεμελιά του σχολείου διαδέχονται οι ευθύνες της δουλειάς, της οικογένειας, των παιδιών σου. 

Η ζωή είναι μία συνεχόμενη αλλαγή που συχνά χάνεις την… μπάλα μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας και λίγα, ελάχιστα πράγματα παραμένουν τα ίδια. Λίγα, ελάχιστα πράγματα είναι αυτά που από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου παιδί μέχρι και σήμερα, είναι εκείνα που παραμένουν σταθερά, είναι εκείνα που μπορούν από το τίποτα, μέσα σε μια στιγμή να σε «γεμίσουν» ολοκληρωτικά, να σε κάνουν να κλάψεις, να γελάσεις, να τρελαθείς, να θες να πετάξεις από την χαρά σου ή να ανοίξει η γη να σε καταπιεί και να μην θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο. Ένα από αυτά, ήταν, είναι και θα είναι ο Παναθηναϊκός.

Γιατί ότι και να γίνεται, σε όποια κατάσταση και αν είναι ο σύλλογος, είτε νικάς την Μπαρτσελόνα στην Λεωφόρο είτε βιώνεις την πιο δύσκολη εποχή της ομάδας, το πρωί όταν ξυπνάς και πάλι Παναθηναϊκός είσαι. Και πάλι θες να βρεθείς δίπλα στο τριφυλλάκι, και πάλι ζεις και αναπνέεις για την Κυριακή, και πάλι έχεις καλά φυλαγμένα στην ψυχή σου όλα εκείνα που έχεις ζήσει και μέσα στην καρδιά σου, την «φλόγα», την ελπίδα για όλα εκείνα που θέλεις να ζήσεις στο μέλλον!

Γιατί ότι και να γίνεται, ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός! Είτε κερδίζει, είτε χάνει. Είτε η φανέλα στην πλάτη γράφει Σισέ είτε Μπουζούκης, είτε το τριφύλλι βρίσκεται στην 1ή θέση ή την 10η. Ο Παναθηναϊκός είναι τρόπος ζωής, είναι εθισμός είναι εκείνο που όσο σε πληγώνει τόσο σε πορώνει.

Γιατί όπως έγραφε και το ανατριχιαστικό πανό στο πέταλο: «Ο Παναθηναϊκός υπάρχει 110 χρόνια και θα υπάρχει μέχρι το τέλος του κόσμου. Τον αγάπησες από παιδί και θα τον λατρεύεις μέχρι την τελευταία σου μέρα. Μην του γυρνάς την πλάτη επειδή κάποιοι τον πλήγωσαν. Μην χάνεις την πίστη σου. Μείνε δίπλα του και το τριφύλλι θα ανθίσει και πάλι όπως πάντοτε».

Χρόνια πολλά στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, χρόνια πολλά σε μια «αρρώστια» που κρατά από την πρώτη ημέρα που γεννιέσαι, μέχρι το τέλος του κόσμου! Και του χρόνου στα 111, με αληθινούς Παναθηναϊκούς στο τιμόνι της ομάδας…

Υ.Γ1: Στα του παιχνιδιού, είναι ξεκάθαρο και φανερό από χιλιόμετρα μακριά πως μετά την αγωνιστική διάλυση που επέβαλλε ο Γιάννης Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό, αγνοείται η ποιότητα στο δημιουργικό κομμάτι. 

Το «τριφύλλι» δεν μπορεί να δημιουργήσει γιατί του λείπουν οι ποδοσφαιριστές εκείνοι που απέναντι σε μια άριστα στημένη άμυνα όπως εκείνη του Παναιτωλικού, θα του κάνουν την ζωή εύκολη με μία δύο επαφές στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Ο «Βίγια» είναι πλέον στην Τουρκία, ο Χίλιεμαρκ στην Γένοβα, ο Μουνιέ και ο Λουσιάνο τραυματίες και «καθαρός» σέντερ φορ δεν υπάρχει.

Ο Ουζουνίδης δεν είναι μάγος και μέχρι το τέλος της χρονιάς όλα τα παιχνίδια θα πηγαίνουν στο «μισό-μηδέν». Για να είμαστε, μάλιστα, και δίκαιοι αν κάποιος άξιζε να πάρει το παιχνίδι βάσει των ευκαιριών που δημιούργησε, αυτός ήταν ο Παναιτωλικός. Να’ ναι καλά ο «Όντι» που κατέβασε τα ρολά απόψε στην Λεωφόρο.

Θέλει τον χρόνο του και ρυθμό ο Κάτσε, το πάλεψε αρκετά ο Μυστακίδης και έδωσε πνοή, βγάζοντας διάθεση και κέφι να βοηθήσει.

Το έχουμε ξαναπεί και κρίμα που δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Υπομονή, γερό στομάχι και μην ξεχνάτε πως πάντα το πιο βαθύ σκοτάδι έρχεται πριν την χαραυγή…

Πηγή : gazzetta.gr